Crita saka pojok kutha

Udan saksore kaya disokake saka langit, deres banget malah kepara banjir lambah-lambah ing sadhengah papan, malem Minggu sing kudune reja kebak pengarep-arep dadi sepi tanpa sabawaning wong. ”Nasib,..., nasib,... suk kapan kowe mehak uripku, sambate Prapti karo dheleg-dheleg ing ngarep lawang. Meh seminggu iki Prapti ora wani metu saka ngomah, pulisi lagi mempeng anggone ngrazia para wanita wengi kaya awaku iki. Wis nasibe awak sing mergawe kaya Prapti iki, kurang begjane ketangkep lan diglandhang menyang kantor pulisi mlebu paukuman seminggu kanthi tudhuhan tindak pidana ringan utawa tipiring. Endang wis mlebu paukuman amarga nekat mejeng neng Manahan, papan sepi sing dadi pilihane para WTS kelas teri. Nasibe Endang luwih apik tinimbang nasibe Tinuk sing nekat nyemplung kali tumekane tiwas. Manahan saiki wis ora aman dadi papan palanyahan, Tirtonadi akeh premane sing seneng ora gelem bayar, malah ana sing gelem milara. Rampung macak lan ngolesi awake nganggo parfum Prapti ngilo sepisan meneh, wah yen ngene iki jan ayu tenan awaku,.. kandhane karo mesem dhewe neng ngarep kaca pengilon. Payung digrakake kanggo ngawekani gerimis, Prapti mlaku alon-alon nrabas petenge wengi nuju taman Banjarsari, atine wis manteb wengi iki kudu oleh dhuwit kanggo tuku beras lan nyukupi kabeh kebutuhane. Sakdalan-dalan krungu swarane wong singsot mbeda, ”mampir dhik,.. ngapa dolan adoh-adoh, kene lho mase lagi kijenan”. Prapti ora wangsulan, wis apal karo lageyane wong mau, senenge mbeda ning yen ditenani malah mlayu,.. dhasar lanangan jirih, kandhane Prapti nalika semana. Pasar Legi wis diliwati, isih rame kebak kuli panggul sing bar ngudhunake barang saka trek. Prapti kapok nglayani kuli pasar mau, bayare ra mingsra awake rusak kabeh. Lagi wae tekan sakpinggire taman Banjarsari ana mobil ngampiri dheweke, mesin mobil dipateni, sopire undang-undang, ”dhik mrenea,...”. Kaya biyasane Prapti meneng juwal mahal, nanging mripate nglirik wong lanang sing ana njero mobil. Dhasar bagus tur sugih pisan, sapa ngerti bisa dadi lengganan, batine Prapti karo mbales eseme wong lanang mau. Wong lanang mau mudhun saka mobile nanging ora nyedhaki Prapti malah ngadoh mara nyedhaki wadon liya sing ana ngisor wit cemara, ”Ueedan tenan” pisuhe Prapti ndhrindhil anyel karo nasibe. Sakpungkure wong mau genti ana wong numpak pit montor mara nyedhaki Prapti sing lagi sendhenan aneng pager tembok. ”Ijen mbak?”, aruhe karo nyedhaki, ”genah wong loro no kok ndadak takon”, wangsul ane Prapti mancing. Wengi iki Prapti sajake oleh pangan, atine nyicil ayem, wong loro mau mlaku bareng golek panggonan kang peteng, kamangka taman Banjarsari wis klebu peteng amarga saben dipasangi lampu merkuri mesthi mati diplinthengi tangan jail. Wong lanang mau pijer-pijer nyiweli bokonge Prapti, ”piye gelem pa ra?, dhuwitku ya mung se mene”, kandhane wong lanang mau bares. Prapti emoh nglayani, njaluk undhakan rega, ”apa-apa larang kok mas, yen gelem ya diundhaki, gah aku yen semono!”, wangsulane Prapti karo nguculi gegemane tangan wong lanang mau. Transaksi sex batal, wong lanang mau lunga golek wadon liya, Prapti atine nggondhok karo nggrundel, ”dhasar wong medhit ra ngerti reregan!”. Udan sajake wis mendha, lintang wengi siji loro ketok kerlip-kerlip kaya konang, atine Prapti tambah seneng, biyasane malem Minggu saya wengi saya reja, nanging wadon wengi sing teka ya saya akeh, saingane sansaya abot. Prapti nglirik jam tangane, lagi jam setengah sanga wengi, ”ah,.. isih sore mbokmenawa sedhela meneh bakal teka langganan lawasku”, batine Prapti karo ndonga. Wis telung sasi iki Prapti ora sowan simbah ing Matesih, dhukun ampuh sing dadi piyandele, mula rencanane yen dhuwit wis nglumpuk arep nganyarke sarat nyang Matesih. Mergawe dadi wong palanyahan ya kudu golek dhukun, apa meneh umure wis ora enom meneh kaya ngene yen ora disarati mesthi kalah karo wong anyaran. 

Saka kadohan ketok kledhange wong mara pawakane gedhe dhuwur, Prapti wis apal, gage-gage ngrogoh dhompete nggoleki dhuwit limang ewonan sing wis disiyapke saka ngomah, biyasa uang jasa keamanan,..... Komplek taman Banjarsari pancen ana sing nguwasani, mbuh panguwasa resmi utawa panguwasa sing ora resmi. Saben praktek ana kono kudu mbayar retribusi limang ewu apadene sepuluh ewu gumantung kelase dhewe-dhewe. Kelase Prapti mung kelas teri dadi retribusine ya mung limang ewonan. Durung oleh dhuwit wae wis kudu mbayar dhuwit, urip pancen ngrekasa nanging piye meneh wis jamane kaya ngene, yen ra gelem mbayar mesthi dipilara. Bedhegane Prapti bener, malem Minggu saya wengi sansaya reja, akeh wong lanang sing padha mara ngumbah mata lan ngumbar hawa. Ana mobil teka sing numpaki wong papat padha marani Prapti, ”Dhuh,... cakepnya siapa namanya?”. Prapti wis apal karo wong kaya ngono iku, biyasane mung nggodha thok. Prapti pilih ngadoh, wong-wong mau padha ngguyu terus lunga. Prapti mlaku-mlaku ngubengi jembare taman Banjarsari golek mangsa, sapa ngerti ing pojok kana ana sing ngenteni. Kring,.. kring,.. Hpne muni, telepon saka kancane sing ana Jogja. ”Halo,. Lagi apa Prap?”, ”ah,.. biyasa ideer,...piye kabare Jogya apa isih rame?”, ”kene lagi paceklik, sajake wong lanang saiki pilih kawin siri tinimbang royal”, ”kapan nyang Solo?, saiki Solo sansaya rame lho!”, ”kapan-kapan waelah yen dhuwite wis nglumpuk”, ”pira taripe wong kaya awake dhewe iki?”, ”ah,.. ya nyawang-nyawang tamune, ra ana rega sing mesthi, wis ya pulsaku meh entek”. Prapti mencet Hpne terus dileboke dompet. Malem Minggu pancen beda, sanajan bar udan ya tetep reja, nalika tekan ing pojok taman ana wong lanang sing marani, ”dhik,.. mandheg sik, kene lho aku dikancani”. Prapti mandheg, atine seneng sajak arep kepayon tenan wengi iki, wong loro mlaku runtung-runtung nyang petengan, ”jenengmu sapa dhik?”, ora wangsulan, Prapti malah genti takon, ”sapa sik jenengmu om?”, ”aku Djoni, lha jenengmu sapa?”, ”undangan aku Selfi”. Wong loro mau sajak wis padha cocoke, kanggone wong sing seneng ngumbar hawa lan wong palanyahan jeneng ora penting, sanajan ngaku jenenge Joni apadene Selfi, jeneng mau genah yen dudu jenenge sing tenan. Anggone rembugan ngalor ngidul ora ana bongkot pucuke, sing siji gelem nampa critane sing liya, semono uga sing liya ya gelem nampa critane sing siji. Angin wengi tambah semribit, wong loro arep golek papan sewan ing sakiwa tengene terminal Tirtonadi, dumadakan gorokane Prapti krasa gatel banget, watuke ora bisa ditahan meneh, Ahug,.. ahug,...ahug, swarane lanang saknalika metu, tamune dadi cubriya menawa sing dikencani dudu wadon sejati nanging wong banci. ”Wis ora sida wae dhik, tak kira wong wedok tenan”, wong mau kandha mengkono karo mlayu ninggalke Prapti sing misuh-misuh, ”asu.. ya kowe, mandheg,... tak kampleng sirahmu pecah!”. Wengi iki Prapti kudu prihatin ora ana tamu sing ngencani, dhuwite wis entek, gelem ora gelem sesuk kudu mbaleni gaweyane lawas nyopir becak, wong-wong padha ngundange jenenge mas Prapto. Atine kuwur mulih tanpa nggawa dhuwit, tekan kulon Mangkunegaran krungu sawarana adzan Subuh sing gumandhang banter, wong-wong padha mara menyang mesjid sakperlu sholat, Prapti kelingan welingane swargi embokne: ”wong lanang iku penggaweyane meres kringet mbanting raga kanggo nyukupi kebutuhan kulawarga, dudu wedhak pupur!”, Prapti atine mamang ngadhepi donya, neruske dadi Prapti apa Prapto?.

==000==