Cerkak : Tamu Kang Pungkasan

Lakune dina rumangsaku cepet banget, wektu sewulan sing diidinake saka pemerintah rumangsaku lagi dhek wingi, nanging ngerti-ngerti kari sedina iki. Dina sesuk aku lan kanca-kanca sak profesiku gelem ora gelem kudu ninggalake panggonan iki, ya panggonan ala sing dadi mungsuhe masyarakat sing kepengin uripe slamet donya lan akherat.

Pancen wiwitane aku ora sengaja mlebu papan elek sing diarani lokalisasi, nanging kabeh amarga kepepet kahanan, biyasa..... masalah kelasik sing diadhepi pawongan sing urip ing padesan, kurang pangan lan sandhang lan ora kuwat ngadhepi sanggan urip, gek kamongko sing jenenge golek penggaweyan iki angele jan ngepol tenan.

Aja maneh aku sakkanca sing mung duwe ijazah SMP tanpa nduweni ketrampilan, sanajan sing wis duwe embel-embel gelar gelar sarjana wae akeh sing kecemplung ing profesi iki sanajan beda kelase.

Ora krasa luh temetes ing pipiku, urip kok mung kaya ngene, gek suk kapan aku bisa mentassaka panggonan iki? Dhuh,..... Gusti Allah paringana pituduh mergi ingkang leres lan pinanggihna jodho ingkang sae. Aku unjal ambegan landhung, gek kaya aku iki apa ana wong lanang sing sudi mengku? Ning aku percaya yen Gusti Allah iku ora sare, sakwijining dina mengko aku bakal ketemu jodhoku. Dak eling-eling nasibe kanca-kanca sak profesiku nyatane uga ana wong lanang sing gelem ngepek bojo. Mbak Endah dipek bojo sopir trek lengganane malah nyatane saiki saiki bisa urip bagya mulya ing desa.Dhik Hesti uga dipek bojo wong lanang sanajan mung dadi mbok enom ananging kabeh kebutuhane bisa dicukupi.Endang kancaku sak kampung uga diwengku wong lanang sanajan wis rada sepuh yuswane nanging nyatane gemati banget malah saiki diparingi putra.

Bubar macak kaya biyasane aku lungguhan ing teras omah, biyasa.... mancing iwak alias nggodha wong lanang sing kepengin awake dikepenakake sanajan mung sedhela, syukur yen gelem nginep sewengi, wah...... mesti bayarane sing dak tampa lumayan kanggo sangu mulih menyang ndesa. " Mampir Mas,"...... godhaku nalika ana sakwenehing pawongan mlaku ijen karo miling-miling nyawang teras pondhokanku, dheweke mesem lan gelem mampir. " Ngunjuk menapa Mas?" ujarku karo nggandheng tangane dak jak lungguh ing sandhingku. Wong lanang mau manut wae.

" Biyasane wong lanang iku senengane ngunjuk susu ya, kopi susu apa coklat susu?", aku sansaya wani nggodha, lha wong sing digodha ya sansaya seneng atine. Ya kaya mengkene penggaweyanku saben ndina nglayani tamu sing gelem mampir ing kamarku. Wektu limang tahun urip ing lokalisasi pancen akeh bungah lan susahe, nanging kepenake mung wates bab kadonyan, bisa cukup sandhang lan pangan ora nyambut gawe abot, nanging rekasane bisa-bisa ketularan penyakit sifilis utawa AIDS lan dadi mungsuhe masyarakat, amarga dianggep dadi sampah masyarakat sing kudu disirnakake. Aku isih kelingan nalika lokalisasi iki didhemo warga masyarakat, awakku nganti ndredheg kaweden.

"Lho kok malah ngalamun?" ujare wong lanang sing dadi tamuku iku ngagetake atiku.
" Ah, iya ya bener ngendikamu Mas, la kepriye ora ngalamun,mbok menawa panjenenganiku tamuku ing papan kene kang pungkasan amarga sesuk aku sak kanca kudu lunga saka papan iki."
"Ditepungake jenengku Bagus sanajan rupaku ora bagus," mengkono tamuku mau nepungake.
"Sunthi jenengku Mas", aku ganti semaur. Priyayine pancen grapyak lan akeh guneme, lagi tetepungan kurang saka limang menit wae rasane wis bisa akrab.
" Aku mrene pancen golek kenangan kang pungkasan saka papan lokalisasi iki, aku ngajab papan iki pancen bisa resik saka tumindak maksiyat." mengkono ujare Mas Bagus.
Sakjam luwih aku lan Mas Bagus ngobrol ngalor ngidul, lan pungkasane Mas Bagus pamitan arep mulih menyang omahe. Dheweke ninggali dhuwit aku sing lumayan akeh lan njaluk alamatku sing sakbenere.
*****

Aneng ngomah rasane kaya dikunjara wae, la kepriye ora susah, la aneng ngomah ya mung thenguk-thenguk wae tanpa duwe gaweyan sing ngasilake.Dhuwit celenganku wis wiwit nipis, rasane ati wis ketir-ketir, dumadakan pak pos mandheg aneng ngarep omah, ngeterake layang saka Mas Bagus, dhuh,.... bungahe ati iki, sapa ngerti mbesuke Mas Bagus bisa ngentasake aku saka urip kang nistha iki. Layang dak bukak kanthi alon, ana rasa bungah lan ati iki tambah dheg-dhegan wae.

" Dhik Sutinem sing dak tresnani", mak dheg rasane ati kaya diumbulake karo Mas bagus. Pancen jenengku sing asli iku Sutinem, nanging ing lokalisasi aku nganggo jeneng " Sunthi", layang dak waca kanthi ati kang dheg-dhegan.

Surabaya, 12 Desember 2007

" Dhik Sutinem sing dak tresnani",

Wiwit ketemu karo sliramu ing papan kana kae, aku dadi kepengin omah-omah karo sliramu. Bab sapa ta sliramu aku kabeh wis mangeteni, nanging apa sliramu ngerteni aku lan sapa ta sejatine aku iki?. Bares wae ya dhik, aku iki wong lanang sing ora beda karo sliramu. Tumindak nistha lan ala kabeh wae wis nate dak tindakake. Nanging aku pengin mareni kabeh mau sakdurunge kasep.

Mula yen sliramu gelem dak jak urip bebarengan nyabrang ing samodra bebrayan agung, ayo dhik wangsulana layang iki, gelema dhik Sutinem dak jak urip anyar ing sakjeroning bale somah kang resmi lan ayo padha urip kang anyar, urip kang kebak laku utama sanajan mung urip sarwa prasaja, wis ben lelakonmu lan lelakonku dikubur bareng-bareng ing samodra pangapura.

Aku ora njanjekake urip kang moncer kebak kemewahan donya, nanging aku percaya yen aku karo sliramu bisa urip bagya mulya. Sepisan maneh, aku ora meksa nanging aku tetep nunggu walesan layang iki ben atikku bisa tentrem.

Saka kanca anyarmu sing nembe kasmaran,

Bagus

Ora krasa, kacu cilik wis teles kebes eluhku, bisaku mung pasrah jiwa lan raga marang Mas Bagus.

Sunare srengenge wayah esuk ing Surabaya nambahi endahing swasana bale somahku. Kembang Kenanga ing ngarep omahku nyebarake ganda kang arum. Cepet-cepet aku dandan sak perlu arep ngeterake Panji anakku mbarep saka titisane Mas Bagus kang saiki makarya dadi montir sepeda montor , Allahuakbar,......... Laillahailallah,..... Alhamdulillah pujiku marang Pangeran Kang Maha Kuwasa.

*******

Cerkak : Sumedi